MBA w trampkach

14 lutego to początek nowego świata- nowa szkoła- tym razem MBA na SGH. Tego dnia było hmmm... z tego co pamiętam to było zimno. Odpierdzieliłam się jak stróż w Boże Ciało i jak zwykle byłam za wcześnie, ludzie się schodzili, a ja oceniałam. Już po krótkim czasie uznałam, że jestem najmlodsza na sali, a po chwili gdy wszyscy zaczęli mówić o swoim doświadczeniu zawodowym zrobiło mi się strasznie głupio i mało. Pociłam się na samą myśl o tym, że muszę się przedstawić. Gnębiło mnie pytanie czy oni na serio są tacy starzy, czy tylko tak wyglądają? Czy tylko ja tutaj nie mam 30 lat? Jakoś nagle przestało mnie cieszyć, że w Lidlu ciągle jeszcze pytają o dowód. Olśniło mnie: nie może być ze mną tak źle, w końcu wszyscy przeszliśmy tę samą długą rekrutację; wszyscy mieliśmy rozmowy kwalifikacyjne z dr Mrówką, przynosiliśmy swoje dyplomy, CV, listy motywacyjne i rekomendacje.
Ok, znaczy nie mogę być aż taka fatalna? Hmmm... plus wyglądam wyśmienicie, a jak każdy wie dużo wyśmienicie, plus więcej wyśmienicie, to zwyczajnie baaardzo dużo wyśmienicie.

Nadeszła moja kolej, stanęłam w tych moich obcisłych leginsach i czarnych trampeksach i powiedziałam: "Nazywam się tak i tak. Jestem tu, ponieważ znam się na filozofii, logice i na winie, za to nic nie wiem o biznesie, a nie lubię czegoś nie wiedzieć." Ku mojemu zdziwieniu udało się, wywołałam śmiech zebranych i przedstawianie siebie miałam już z głowy.

Szybko okazało się, że tak jak usiedliśmy tak też podzieliliśmy się na grupy, które jak Bóg da zostaną niezmienione aż do końca tej mojej co piątkowo-sobotniej udręki ;) Wykłady pierwszego dnia zaczął prof Kąciak, ale o tym może w kolejnych wpisach. Tymczasem cieszmy sie tym, że się dostałam, że będę mądrzejsza, że bardziej doświadczona, że nadal niesamowicie piękna.